گوچ

تلویزیون-۲
اول اینکه کاری را که میکنم دوست دارم.منظورم همین معرفی( کتاب-فیلم-تلویزیون) است که به نظرم حداقل برای من خیلی سودمند است.
نمیدانم شما چقدر برنامه های شبکه چهارم تلویزیون خودمون را نگاه میکنید ولی من سبک و تنوع برنامه های این شبکه را دوست دارم و به نظرم در تهیه برنامه هایش دقت میشود.همچنین احساسم این است که در برنامه هایش یک رویکرد برنامه ی بومی بودن نیز وجود دارد(هرچند که هیچ کاری بی عیب نیست).یکی از این برنامه ها که امشب یعنی پنجشنبه سیزدهم اردیبهشت نشان داد برنامه ی مستند گونه ای بود که زندگی یک سفالگر حدود ۸۰ ساله ترک ساکن تبریز به نام عباس قابچی را به تصویر میکشید.پیرمرد به ادعای خودش حدود ۶۵ سال در زیرزمینی که کارگاهش میخواند به همراه برادرش که ۲ سال پیش فوت کرده بود کار کرده است.کارهای سفالش را که نشان میداد واقعا مسحور کننده بود. همچنین تلاش پیرمرد در این سن و سال و اثبات جریان زندگی تفکر برانگیز ! نکته جالب در این برنامه احساس واقعی بودن( و نه ساختگی بودن ) آن بود و آدم احساس این را نداشت که یک متن نوشته اند و بر اساس آن کار میکنند.حداقل در من که این احساس را برانگیخت.با خنده ی بامزه پیرمرد خندیدم و با گریه اش بخاطر فوت برادرش بغض کردم.نکته دیکر اینکه طبق گفته برنامه نمونه کارهای عباس آقای قابچی را در محلی به نام خانه سفال تیریز میشود دید.